Katastrofa w przedpokoju

Nie, nie prawdziwa na szczęście ;) , ale wisząca w powietrzu (a właściwie w przedpokoju) i przyprawiająca o ból głowy (z powodu nadmiernego myślenia o niej).

Wszystko przez wypominanie sobie starych błędów i wrodzone niezdecydowanie...

Ale po kolei...

Zaczęło się na początku remontu mieszkanka od drzwi, które zgodnie z wytycznymi administracji musiały być w kolorze brązowym. 

Jakoś wtedy stylistycznie nie byłam ogarnięta i przyjęłam ten fakt bez mrugnięcia oka. 

Drzwi to drzwi, chyba wszystkie drzwi wejściowe w tym kraju są brązowe. To nie Anglia, niestety, z ich czerwieniami i zieleniami.... ale nic to, prawda? 

I pewnie dalej nic bym sobie z nich nie robiła, gdyby nie fakt, że podjęliśmy decyzję o wyburzeniu ścian do przedpokoju z racji niedużego metrażu. Teraz drzwi stały się centralną plamą wnęki, na którą codziennie patrzymy siedząc na kanapie lub jedząc obiad przy stole.

 

Do mrocznych drzwi na etapie remontu doszedł pomysł (jakże genialny, jak się nam wtedy wydawało) zrobienia "odbicia" drzwi na kafelkach w przedpokoju w postaci brązowej plamy, ujętej w ramę z finezyjnie rzeźbionych płytek. Wyżłobienia te stanowią obecnie idealną przechowalnię piasku wniesionego z dworu na butach...  ale nic to, jak mawiał Pan Wołodyjowski, sprzątamy i nie roztrząsamy tego więcej... w końcu od czego są dywaniki.

Skoro były drzwi i płytki, to idąc tym zgubnym tropem wykończenie szafy wnękowej też wyszło brązowe. Ba, nawet wpadło w lekki pomarańcz. Mój "ulubiony" odcień drewna (czy w tym wypadku okleiny).

Pan doradca tak nas omotał, że wybrany brąz jest idealnym odzwierciedleniem koloru drzwi, a próbnik był wielkości kciuka, że nie mogliśmy się nie ugiąć pod ciężarem autorytetu. I wyszło, jak wyszło... Dobrze chociaż, że wybraliśmy opcję z lustrami :)

Stylistykę wybranych lamp przemilczę...nie będę kwestionowała ówczesnego wyboru Mężusia.

 

Zwieńczeniem katastroficznych w skutkach decyzji była, jakże by inaczej, prawdziwa katastrofa - ta w Gare de l'Ouest . Katastrofa, którą także wpakowałam w ciemno-brązowe ramy.

Nie wiem czemu właśnie TEN plakat ubzdurał mi się wówczas jako idealne dopełnienie wizji pseudo-retro przedpokoju. Faktem jest, że wisi już od czterech lat, a ja nieodmiennie słyszę od progu od gości o złym feng-shui...

 

 

 

Niestety nie mam nic na swoją obronę, czemu tą katastroficzno-podróżniczą kombinację dalej utrzymuję, ale solennie obiecuję (sobie) poprawę.

Jest jednak tak dużo opcji, pragnień i potrzeb, że znając moje niezdecydowanie, minie kolejne cztery lata aż coś tu zmienię. Chyba, że dam sobie dużego motywacyjnego kopniaka.
Ktoś mi pomoże i podsunie dobry kierunek?
Czy może nie jest, aż tak źle?
Co Wy na to?

Ściskam,
Pliszka