Makrama, królowa PRL-u

ZPT. Wczesne lata 90-te. Obskurna piwnica podstawówki. Pilśniowe stoły i obdrapane krzesła. Metalowe szafki pełne niekompletnych urządzeń i pęknięta w połowie tablica. Stare imadło, zepsuta lutownica i nigdy nie używana wiertarka. Ponury technik, lubiący tylko chłopców i szalona techniczka, nigdy nie mogąca zapamiętać grafiku. Półmrok, nudy i gry w statki. W tych okolicznościach przyrody kształtowała swe zdolności manualne i wrażliwość na piękno zagubiona i nie pewna swych talentów mała dziewczynka. 

Z zajęć owych na pewno wyniosłam dokładność, ćwiczoną do bólu na papierze technicznym, w odliczanych co do milimetra literach. Do dziś robi mi się nie dobrze na myśl o jakiejkolwiek „kaligrafii”. Wyszkoliłam się również w kanapkach z rzodkiewką, popełniłam jakąś myszę z jajka. Robiłam sałatki, cerowałam na grzybku skarpetki. Rosyjskiego radia nie dotknęłam nigdy –  była to zabawa zarezerwowane tylko dla chłopców (sic!). Umykało mi z pamięci fi sworzni. Były też oczywiście klasyczne robótki ręczne: szydełko, haft krzyżykowy i druty (szalik po kryjomu zrobiła mi Babcia – długi, czarno-żółty, nosiłam jeszcze na studiach). Było nawet jakieś skręcanie drewienek – zasadniczo pobieżnie, udawane zabawy młotkiem. Była też wreszcie i ONA, wisząca w każdym modnym domu, królowa PRL-u, jej ozdobność Makrama.

Do dziś pamiętam jak kombinowałyśmy z Mamą skąd tu wyczarować sznurki na sploty. Sklepy świeciły pustkami, w domu nie było zapasów. Obleciałyśmy pół miasta, obeszłyśmy rodzinę i nic, wszędzie deficyt. Finalnie rozparcelowałyśmy abażur, wyciągając z niego sizalowe witki. Dorwałyśmy na szczęście w księgarni poradnik, aby lepiej ogarnąć temat, świetnie zresztą napisany i pełen pomysłów. Żabę do tej pory mam ochotę zrobić, choć ten pan, znaczy ta myjka, tak kusi przy tym piecyku gazowym... Byłam więc świetnie przygotowana, dostałam nawet piątkę. I pewnie zostałabym światowej sławy „makramerką”, gdyby ten sizal tak pierońsko nie gryzł w ręce ;) 

Ale jak widać los mi dał mi drugą szansę. Moda na retro robótki wróciła, pasmanterie nie zieją już pustkami. Pełno jest wszędzie asortymentu i inspiracji. Nic tylko brać i pleść! Bo technika to wyjątkowo łatwa i przyjemna, a na yotubie mnóstwo poradników. Choć tak naprawdę nie trzeba się zbytnio szkolić, tylko zrobić klika węzłów płaskich, poćwiczyć klika spiralnych, a potem już samo wchodzi w krew, a palce łapią schemat. Mi kwietnik zajął dwie godzinki – wliczając pół, które zeszło na rozplątywanie sznurka skołtunionego przez moją szarańczę. I drugie pół na obliczanie długości, tworzenie w myślach koncepcji, podpatrzenie na necie dobrej pętli. Została więc godzina czystej przyjemności i ludycznego tworzenia.

A mała dziewczynka choć dawno skończyła podstawówkę, odnalazła znów swą ścieżkę  :)

A Wy jakie talenty odkryliście na ZPT?

Ściskam,

Pliszka