Noworoczne wzloty i upadki

I znów z początkiem roku na pierwszych kartkach kalendarza piszę sobie setki postanowień i tysiące zapewnień. Że teraz to się na pewno się uda i będę miała czas, że teraz to nic mi już nie stanie na przeszkodzie… I znów snuję wizualizacje, jak to jednocześnie będę dbać o siebie i bliskich, pracując, gotując, tworząc, ćwicząc, blogując, podróżując, budując dom i czerpiąc z życia wszystko co ma do zaoferowania.

Za dużo naraz, powiecie? Ech, chyba naprawdę ciężko pozbyć się tej naiwności, która z każdym początkiem roku dodaje zbyt dużych skrzydeł fantazji. Bo marząc i wizualizując wznoszę się zazwyczaj zbyt wysoko, tylko po to by gdzieś w okolicach listopada spektakularnie upaść ze skrzydełkami sfajczonymi żarem rzeczywistości. No, przynajmniej do tej pory tak było… Odcinam się potem od świata, pełna frustracji i żalu po niezrealizowanych planach, na caluśki listopad i grudzień, z chusteczką w ręku i trzema marudzącymi chłopami w domu, czekając na styczniowe odrodzenie jak Fenix (tudzież Pliszka) z popiołów.

I co roku mówię sobie dość. Że już nie będę sobie postanawiać i wizualizować. Nie będę zaklinać rzeczywistości i oszukiwać samej siebie. Będę brać co dają, dawać ile mogę. Nie mniej i nie więcej. Bo znów się nie zbalansuję i potknę. Bo im wyżej na tych fantazjach wzlecę, tym upadek będzie bardziej bolesny. Ale ja to chyba masochistką jestem, od urodzenia. Bujam w tych obłokach, spadam, a potem znowu planuję. Przeżywam wciąż na nowo te same wzloty i upadki, dając sobie prawo do nieosiągalnych marzeń i spektakularnych porażek. 

Taką piękną katastrofę, niewypał moich corocznych zamierzeń zobrazuje idealnie ściana za kanapą. Było marzenie, był plan, był projekt – ścienna galeria. Obmyśliłam układ, obiecałam sobie co miesiąc znaleźć nowy obraz do wymarzonej kolekcji, w sklepie bądź w darmowy w necie. Fraszka, żaden problem, po jednym na miesiąc, multum czasu mam przecież. Miesiące jednak leciały, a ja tylko dwa obrazy znalazłam. I to nie przez to, że wybredna jestem (choć te ptaki są tak piękne, że chyba nic ich nie przebije). Notorycznie wszystko inne miało wyższy priorytet (od bloga zresztą też, smuteczek). Nie pomógł ani Ady.do, ani przypominajki w Google Callendar, nie pomogły książkowe plannery i karteczki samoprzylepne. I choć nie cierpię na prokratynację czy inne nieuleczalne leniuchowanie kanapowe, w pewnym momencie wszystko zawiodło, bo proza życia wzięła górę. Epicka klapa, proszę Państwa. Cztery obrazy na krzyż. Choć z boku można by myśleć, że to tak miało wyglądać. 

Daję sobie jednak prawo dalej marzyć, snuć wizualizacje i puszczać wodze fantazji. Wzlatywać zbyt wysoko i spadać potem z mocnym impetem. Przyzwyczaiłam się i z roku na rok jakby coraz mniej boli. Cztery litery wyraźnie stwardniały. Więc teraz znów otrzepuję siedzisko, zadzieram kiecę i lecę, hen, hen wysoko... Macham usilnie tymi skrzydełkami, rozpędzam się ile mogę. To kto na początek poda mi jakieś linki do darmowych plakatów, żeby mi ciut lżej było? 😄

Cudne plakaty Birds i La vie est bell są od Miło mi.

Ściskam noworocznie,

Pliszka