Pokochać swój dom na nowo

Patrząc wstecz na ten zakończony rok – nieźle nas przeciorał. Emocjonalnie i fizycznie. Wycisnął do cna zapał i entuzjazm, wykończył choróbskami i brakiem wolnego czasu. Pozwolił tylko na jeden krótki wakacyjny oddech, by zaraz zacząć poganiać bacikiem, rozpędzając do galopu. Skutek był taki, że na dwa ostatnie miesiące rozłożyłam się w łóżku, przechodząc z jednej infekcji i kuracji antybiotykowej w drugą, ze spektakularnym apogeum w Święta. (Nie pytajcie co mój mąż przyszykował na Wigilię ;) Wegetując tak odizolowana w wyrku, obsypana zużytymi chusteczkami, patrzyłam z rezygnacją na ziejące czernią dziury po obrazkach i wszystkie te pajęczyny za meblami, których nie zdołała zakryć rosnąca w tempie astronomicznym sterta brudnych ubrań (no w końcu automat do prania się zepsuł ;)) W takich okolicznościach przyrody nawet najukochańszy dom, może stać się znienawidzonym więzieniem. I ja czułam jak wraz z gorączką ta miłość do domowych pieleszy się wypala.

A minęło równo 10 lat odkąd wprowadziliśmy się do tego naszego małego mieszkanka. Na początku z naddatkiem wystarczyło dla początkującego małżeństwa. Mogliśmy w zachwycie i upojeniu ganiać się po tych 54 m2. Gdy pojawił się pierwszy syn – miejsca zrobiło się na styk. Każdy miał swój kawałek podłogi. Przy drugim – zaczęliśmy już jednak na siebie wpadać. Trudno było wykroić spokojny kąt, pobyć chwilę sam na sam (co najwyżej awaryjnie w WC, bo u nawet prysznic nie daje gwarancji intymności). I choć podjęliśmy decyzję o budowie domu, to jeszcze bardziej utrudniło nam mieszkanie tutaj – zaniechaliśmy jakichkolwiek remontów czy wymiany mebli, mając na uwadze przyszłą przeprowadzkę. Stan kanapy woła więc o pomstę do nieba, a ze stołu płatami odchodzi politura. Ściany zszarzały, meble pożółkły. Młodszy dalej śpi w niemowlęcym łóżeczku (choć jeden powód, aby cieszyć się, że z niego taka kruszynka), a wszystkie zabawki koczują w salonie. Tkwimy w tym zawieszeniu od trzech lat, ciągle wierząc, że w tym roku to już na pewno, że jeszcze kilka miesięcy i się stąd ruszymy. Ta nadzieja pozwala przetrwać kolejny dzień w tym codziennym ścisku i chaosie, ale pozbawia jednak radości z życia „tu i teraz”. Dodatkowo przymusowa odsiadka w łóżku jakoś pozytywnie na stan uczuć do tego mieszkania nie wpłynęła. Nie dała okazji do upojnego nacieszenia się rozkoszną samotnością w czterech ścianach. Poczułam, że iskra pożądania zgasła. Zostało tylko stare przyzwyczajenie. Co jeśli i ono przestanie nam wystarczać…

Wszystkie poradnik jednak trąbią, że o dobre związki to trzeba walczyć. Codziennie pielęgnować i dawać kolejną szansę. Nawet jeśli w kącie leżą brudne skarpetki i zapomniane gazety. Wzruszać ramionami, podnosić i iść dalej. Wierzyć, że choć stare, to dalej mogą być jare!

Tak więc wychodzę z tym planem na Nowy Rok – niezależnie od budowlanych perypetii, wykrzeszę więcej ciepłych uczuć do obecnego lokum. Będę się o niego troszczyć i odkopywać z gruzu, krok po kroku. Zmieniać co się da i zaakceptować, czego zmienić się nie da. Pokochać naleciałości. A finalnie może wyciągnę z tego dobre lekcje i przestanę działać na partyzanta w tym nowym, dopiero wykańczanym. Porządkując chaos w obecnym mieszkaniu, uporządkuję też chaos w głowie. Zbiorę na blogu wszystkie moje wnętrzarskie rozterki i designerskie miłostki, wykorzystam przy urządzaniu nowego. W końcu tam dom twój, gdzie serce twoje!

 

To moja droga na 2020, moje poszukiwania. Tylko tyle i aż tyle. Zaczynam od sypialni, w końcu to ona mi ostatnio najbardziej obmierzła. 

Poniżej szybka noworoczna biurkowa improwizacja. Jeszcze przed listopadem udało mi się przenieść Kubusia do pokoju Jasia, dzięki czemu uzyskałam zaciszy kąt tylko dla siebie (hell, yeah!). Teraz muszę go tylko stuningować, tak aby służył zarówno jako domowe biuro, jak i babska toaletka. Ale o tym następnym razem. Stay tuned!